COLUMN: DE ZOEKTOCHT DIE LIEFDE HEET

De momenten dat ik als 26-jarige uit ‘goede bedoelingen’ werd geconfronteerd met mijn vrijgezellenstatus, waar ik met het levensmotto yolo overigens heel erg van genoot, kan ik me als de dag van gisteren herinneren. Met argumenten als “ik zou maar een beetje opschieten als ik jou was, straks zijn alle leuke mannen voor je neus weggekaapt” of “ben je niet gewoon veel te kritisch, het gaat om het innerlijk hè?” probeerde mijn lieve familie me op het goede liefdespad te krijgen. Licht geïrriteerd als ik dan was, nam ik eigenlijk nooit de moeite om mezelf te verdedigen. Geduld is een schone zaak, dacht ik in stilte. Ik neem geen genoegen met een ‘mwa’ en wil het allerbeste voor mezelf. Trouwen is mijn droom en als dat op mijn pad komt, wil ik nog een hele lange tijd met de persoon in kwestie door het leven banjeren. Ik bedoel, steeds maar een snelle, vette hap nemen omdat je op dat moment rammelende honger hebt en niet het geduld om een gezonde maaltijd te bereiden, leidt ook niet tot lange termijn succes. Natuurlijk word je door ervaring kritisch en bouw je een lijstje op met dingen die je in ieder geval níet in een man zoekt. Opvallend is wanneer je verliefd wordt op iemand, deze ‘minder leuke kanten’ totaal niet meer belangrijk zijn. Wel ben ik ervan overtuigd dat je pas die ene persoon tegen het lijf loopt wanneer je de gehele zoektocht die liefde heet loslaat en eerst jezelf liefdevol knuffelt en blij bent met het leven wat je al hebt.

Met die onafhankelijke en zelfverzekerde instelling stond ik drie en een half jaar geleden op de bruiloft van een goede vriendin, waar ik nietsvermoedend het bruidsboeket ving. Dat het boeket op de grond viel in de buurt van mijn voeten, mijn reactievermogen bij toeval op scherp stond en ik ‘m vervolgens vliegensvlug van de grond graaide, doet er verder niet toe. Ik hád het boeket gevangen en wie weet zou het bijgeloof rondom dit huwelijksritueel mij een duwtje in de goede liefdesrichting geven. Geloof het of niet, maar twee weken later gebeurde ‘het’. Ik zat nog in de herstelfase van een flinke voedselvergiftiging maar besloot toch met vriendinnen mee naar een Amsterdams festival te gaan. Een tikkeltje gammel stond ik op het festivalterrein, maar na een paar wijntjes kwam ik wat meer in de stemming en raakte in gesprek met een jongen. Hij kletste gezellig en maakte me aan het lachen. Precies wat ik op dat moment nodig had. Dat dit de jongen was waar ik daarna een relatie mee zou krijgen, had ik op dat moment absoluut niet door. Een aantal jaar later – samenwonen, vakanties en ruzies over de afwas te hebben overleefd – kan ik met trots vertellen dat ik een feestje mag gaan organiseren. Een héél bijzonder liefdesfeestje. Ik ga namelijk trouwen! Een paar weken geleden is de man van mijn leven in NYC op z’n knieën gegaan. En wauw, wat is dit een bijzonder moment. Terwijl ik op een roze wolk vertoef met een glimlach op mijn gezicht, tik ik deze column. Enerzijds omdat ik het bijzonder vind om dit moment met je te delen en anderzijds omdat ik tegen alle vrijgezellen wil zeggen: hij (of zij) bestaat. En je gaat deze persoon ontmoeten. Over een week, over jaar of over een paar jaar. Ik herhaal ‘m nog één keer: geduld is een hele schone zaak.