COLUMN: PUBERENDE SERVEERSTERS

In een ver verleden – toen ik studeerde, mijn geld het liefst uitgaf aan kleding van de H&M en na het stappen satékroketten at – werkte ik in de horeca. In bijna tien jaar tijd heb ik ontelbaar veel restaurants en barren van binnen en buiten gezien. Van chique tenten, hippe hotspots tot aan vreetcafe’s. Overvolle dienbladen, loeihete borden en meters bier, ik draaide mijn hand hier niet voor om. Je had me bijna een “horecaslet” kunnen noemen. Eentje die trouw was aan haar collega’s, alleen niet altijd aan haar gasten. Daarom wil ik graag wat opbiechten. Iets waar ik me nu aan erger, maar in mijn horecatijd hard aan meewerkte: het negeren van gasten.

Waar ik extreem goed in was? Het negeren van dorstige en vooral ongeduldige gasten. Net doen alsof ik ze niet zag zwaaien of hoorde roepen. Straal voorbij lopen. Niet eens omdat ze irritant waren. Gewoon, omdat ik geen zin had. Dankzij een kater of zoiets. Of omdat ik geen tijd had, en de lol met collega’s in de keuken belangrijker vond. Nu weet ik als geen ander dat, wanneer je je welverdiende geld uit wilt geven aan eten en drinken, in de watten moet worden gelegd. Niet een bord voor je neus op tafel gesmeten, maar advies, aandacht en zelfs een stukje liefde. Wanneer je bediend wordt door een jongen of meisje die in de late puberteit zit, ‘t zakgeld op een zo leuk mogelijke manier bij elkaar wilt verzamelen en nu eenmaal vooral bezig is met zichzelf, is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend en heb je gewoon dikke vette pech.

Op dit moment schaam ik me kapot. Aangezien dat onverschillige serveerstertje van toen, die deze column tikt, service in een restaurant nu heel belangrijk vindt. Dit geeft me namelijk dat stukje luxe. Het gevoel dat iemand voor me zorgt en ik zelf nergens aan hoef te denken. Van horecazaken met een uitstraling als “je mag blij zijn dat je hier überhaupt mag zitten” of “we zijn zo enorm hip, met slechte service komen we wel weg”, krijg ik dan ook de kriebels. Werken in de horeca is een vak. Dit betekent adviseren en entertainen als een expert.

De puberende meiden die meer bezig zijn met de mannelijke collega’s dan de gasten in de zaal, kan ik natuurlijk niets kwalijk nemen. Wel kan ik tegenwoordig extra genieten van plekken waar de service wel goed is. En waar ik me niet als een dorstige, ongeduldige gast zal gedragen.

print
Geschreven door

Marlieke Koks is de oprichtster van Cotton & Cream. Ze is meestal hooggehakt, gek op alles wat glittert, verslaafd aan reizen en een ontzettende lekkerbek.

Laatste reacties
  • As already said: love this column! Xx Susanne – http://bagatyou.com

    • Hihi dankjewel lieverd!

  • Haha top artikel!

    • Dank voor je berichtje, Paulien. Herkenbaar? ;)

  • Heel goed artikel en helemaal waar! Grappig dat je het nu pas inziet nu je zelf de gast bent!
    Dat heb ik ook als ex-kassameisje. Ik vind het nu heel irritant om te zien dat mijn caissière haar hele weekend bespreekt met haar collega, terwijl ik vroeger totaal niet snapte dat klanten niet even konden wachten ;)

  • haha grappig want ook ik heb me daar schuldig aan gemaakt. als ik wilde kon ik kei hard werken, maar toch zeer regelmatig vond ook ik mijn collega’s interessanter dan de gasten. slecht eigenlijk haha.

  • Wat een heerlijk artikel! Stiekem herken ik me hier toch ook wel een beetje in. Guilty!

  • Wat een grappig artikel, ik heb dat inderdaad ook vaak gedaan, gewoon negeren.. Maar ik schaam me er nu inderdaad ook voor als het onszelf overkomt!

  • Wat een heerlijk artikel en stiekem inderdaad ook een beetje herkenbaar haha.

Reactie plaatsen