COLUMN: EEN ODE AAN ALL INCLUSIVE RESORTS

All inclusive resorts, you hate it or you love it. Een aantal jaar geleden vond ik het verschrikkelijk. Allereerst combineerde zo’n bandje aan je pols – wat meteen je ticket is voor onbeperkt schransen – nóóit met je bikini. Hartstikke voor schut stond ik ermee. En daar kon ik echt mijn dag door laten verpesten. Daarnaast voelde ik me met zo’n stom bandje gevangen tussen mensen die in mijn ogen een avontuurloos leven hadden. Ik voelde me van begin tot eind een kuddedier. Op het vliegveld zag je al precies wie er met jou mee in het vliegtuig zou stappen. Korte broek, sandalen en een zonnebril in het haar. En bij aankomst stond de reisleidster je véél te opgewekt op te wachten. Met slechts een paar uur slaap en een verlate puberteit trok ik dat overdreven vrolijke gedoe écht niet. Daarna werden we met z’n allen in een benauwde bus geduwd. Hop, op weg naar de plek waar je leven 10 dagen lang stil stond. De plek waar rooie kreeften stug bleven doorbakken. En waar we iedere avond massaal bij het buffet stonden te bikkelen, alsof ons leven ervan af hing. Het is tenslotte allemaal een soort van gratis. Met een gebruind, maar een paar kilo dikker lijf werden we na een week niksen weer terug naar huis gestuurd.

Na jaren van knetterhard werken, eindeloze stapavondjes en ranzig backpacken is het moment daar en zeg ik volmondig “ja” tegen all inclusive resorts. Een week per jaar wil ik mezelf best in zo’n relaxt paradijs nestelen. Het liefst in de winterperiode en met iemand die de schaamteloze luiheid ook kan waarderen. Een stapel boeken, nog meer magazines en voor elke dag een andere bikini in mijn koffer en gaan met die banaan. Make-up raak ik daarna nauwelijks aan. Ook betrap ik mezelf op outfits die prima matchen met die van andere resortgangers: tikkeltje saai maar hartstikke comfy. Het is zo intens fijn om een week lang nergens aan te denken. Geen discussie over de keuze voor het restaurant of dagprogramma. Het enige waar je je druk om hoeft te maken, is de weersvoorspelling, welke kant je gaat bruinen en of het al tijd is voor een alcoholisch drankje. Oh, en of je als lunch een pizzapunt of een salade neemt. Want het enige nadeel is dat ‘all inclusive’ en ‘bikini-proof’ hartstikke slecht samen gaan. Voor de rest in één woord: heerlijk. Aan het eind van zo’n vakantie, wanneer het leesvoer uit is en ook de gespreksstof er een beetje doorheen is, begint de verveling toe te slaan. En dit is wat mij betreft de ultieme vorm van ontspanning. Wedden dat jij ook na zo’n week weer zin hebt om aan het werk te gaan? Daarom hierbij een ode aan all inclusive resorts. Inclusief de vrolijke reisleiders, het saladebuffet, de 50+-ers in glimmende badpakken en het activiteitenrooster mét yoga: ik houd ervan.

Zin om verder te lezen? Hier vind je een overzicht van alle columns van Marlieke.