COLUMN: HARIGE VIESPEUKEN

Daar stonden we dan, op de camping in Zuid-Frankrijk. In een dampend douchehok waar geuren als goedkope shampoo en oud zweet ons tegemoet kwamen. De lijven die met slechts een versleten handdoek bedekt waren, maakten deze plek niet veel aangenamer. Terwijl we met afgrijzen naar krullende haartjes, maandverband papiertjes en doorgelekte pleisters van onbekende viespeuken keken, ging het ongemakkelijke gegiechel snel over in paniekerig gegil. Toen we een Fransman met te veel dansend borsthaar en een dikke grijns uit het douchehok zagen stappen, werd het gevoel van angst bekroond met tranen achter de ogen. Ik kon wel jánken. Stoer die knop omzetten en de harige vloer en met groene snotjes beplakte muren negeren kon ik gewoon niet. Pas wanneer ik één van mijn zussen in beweging zag komen en de gedachte “er is geen ontkomen aan” tot mij doordrong, zette ik een stap vooruit. Na wat vergelijkingsonderzoek koos ik voor het schoonste hokje. Niet rondkijken, dacht ik met oogkleppen op. En vooral niét de shampoo fles op de grond zetten.

In opperste concentratie klemde ik de flesjes zeep als een professional tussen mijn benen. Het veilig stellen van mijn eigen spullen was prioriteit nummer één. Voor alles wat gevoelig was voor besmetting had ik een systeem uitgevonden. Kleding beschermde ik in een plastic tasje welke ik aan een haak ophing. Bij uiterste nood aan de deurklink, maar gezien de grote hoeveelheid eencellige diertjes die hierop krioelen, probeerde ik dit te vermijden. Wanneer ik alles tot in de puntjes had voorbereid, stapte ik onder de douche. Snel al het zeep afspoelen, lekker douchen was anders. Met glibberige handjes greep ik daarna zo stevig mogelijk naar de handdoek. Stel je vóór dat ‘ie op de grond viel. Daarna graaide ik in de tas op zoek naar mijn kleding. Soms kwam ik tot de conclusie dat ik mijn onderbroek met m’n stomme kop onderop had gelegd. Shit! Hoe haal ik dat ding in gódsnaam zonder problemen uit de tas? Meestal lukte het om het stuk stof zonder problemen te bevrijden. Maar soms, soms ging het mis. Wanneer ik dan mijn spijkerbroekje door onhandigheid in slow motion richting de grond zag dalen, kreeg ik zowat een hartverzakking. Iehhww, riep ik dan snoeihard door de galmende douchekabine. Mijn zussen wisten dan meteen dat het raak was. En dan volgde dat vreselijke dilemma: trek je moedig het broekje aan wat de vloer heeft geraakt en misschien wel voetschimmels en schaamhaar in de stof heeft opgenomen, of ren je halfnaakt naar de tent om daar iets schoners aan te trekken?

Die lichtelijk obsessieve angst voor bacteriën heb nooit helemaal losgelaten. Gelukkig weet ik inmiddels dat andere mensen heus niet vies zijn, ze wassen vast net zo vaak hun handen als ik. En dat bacteriën je weerstand verhogen is me ook regelmatig verteld. Maar op een camping ben ik geen graag geziene gast. En ook een hotelbed wordt met een kritisch oog geïnspecteerd op krullende haartjes en rondslingerende viezigheid. Houdt iemand de deur voor me open dan ben ik stiekem opgelucht dat ik de klink niet aan hoef te raken. Wanneer ik dan echt zelf op een knopje moet drukken zoals op het pinautomaat, dan zet ik zo onverschillig mogelijk mijn knokkels in. Ook voor tweedehands kleding ben ik niet snel te porren, alleen voor mijn vintage Chanel heb ik een uitzondering gemaakt. Dus je kunt eigenlijk wel zeggen dat ik flinke vooruitgang boek. En maak je geen zorgen hoor, voor de rest is mijn leven helemaal niet zo ingewikkeld.

Zin om door te lezen? Hier vind je alle columns van Marlieke.