10 redenen waarom onze bruiloft in Italië héél bijzonder was

Vandaag is een speciale dag, want precies 6 maanden geleden ben ik getrouwd in Italië. Stiekem verspreek ik mezelf nog regelmatig (“dit is mijn vriend, uhmmm man”), want het is best gek om ineens een getrouwd stel te zijn. Het voelt óúd! Ook wanneer ik de trouwfoto’s bekijk, is het nog wel eens onwerkelijk: ben ik dat onder die lange sluier? En waren ze állemaal overgevlogen om erbij te zijn? Vandaag deel ik alle details, hoe mijn bruiloft er van begin tot eind aan toe ging. Zet je schrap, want het is een enorm verhaal geworden. En dit zijn dan ook meteen dé 10 redenen waarom mijn bruiloft zo onvergetelijk was.

1. Pyjama party’s en nachtduik

We trouwen maar één keer, dus we willen niet dat deze dag veel te snel voorbij gaat. Bovendien willen we het écht goed vieren, zonder eindtijd of een oppas die wacht. En het liefst op een romantische, bourgondische en zonnige plek in het buitenland. Dat waren de belangrijkste redenen om ervoor te kiezen de bruiloft in Italië te organiseren en onze gasten daar twee nachten te laten overnachten. Voor ons was het een vereiste dat iedereen op dezelfde plek zou slapen, want dat is niet alleen praktisch, het schept vooral een band en geeft het ultieme groepsgevoel. Dat er inderdaad heel wat pyjama feestjes & after-party’s zijn ontstaan in de hotelkamers en we op de trouwdag om 4.00 uur s’nachts met z’n allen halfnaakt in het zwembad zijn gedoken, vinden we fantastisch. Precies zoals we onze bruiloft hadden voorgesteld. En inderdaad: de groep voelde als één grote familie.

2. Bijzondere, typisch Italiaanse trouwlocatie

Dat Puglia een mooie en upcoming regio in Italië is, waar nog niet zo veel mensen zijn getrouwd én je hier lekker en authentiek kunt eten (met goede, locale wijnen), heeft de doorslag gegeven om daar naar trouwlocaties te zoeken. Eerst met hulp van een weddingplanner, maar uiteindelijk heb ik na avondenlang op internet rondneuzen, zelf de trouwlocatie gevonden. Een Italiaanse Masseria (farm house) waar vroeger een keizer heeft gewoond. Een prachtige, sfeervolle en romantische plek met voldoende slaapplekken, een zwembad, een goede, eigen keuken en veel verschillende mooie plekjes voor de ceremonie, borrels en diners. En hele lieve eigenaren en personeel, ook niet onbelangrijk. Van de keuze voor de locatie hebben we dan ook geen seconde spijt.

3. Met een lichte kater bij het ontbijt

Alle gasten hadden we uitgenodigd voor een openingsdiner & borrel op de dag voor de bruiloft. De meeste gasten hadden dezelfde vlucht en kwamen met een grote bus aan, de rest druppelde gedurende de dag binnen. Nadat iedereen zichzelf in de kamer had opgefrist, hadden we eerst een welkomstmoment met bubbels en hapjes. Mijn (toen nog) vriend en ik hadden een gezamenlijk openingswoordje en vervolgens een speech voorbereid per persoon die aanwezig was. Om even stil te staan bij iedereen die er was en waar we een bijzondere band mee hebben. Ook hadden alle gasten die elkaar nog niet kenden, meteen iets om met elkaar over te praten. Het was een goede ijsbreker en wat ons betreft de perfecte start van het bruidsweekend. Nadat we hadden gegeten van de locale specialiteiten en hapjes, hebben we tot in de vroege uurtjes gekletst, geborreld, gedanst (uiteraard op de meest foute nummers) en gezongen. Het was een perfecte eerste dag, die meteen al meer ‘los ging’ dan we hadden gedacht. Niet zo gek dus dat we ons de volgende ochtend een tikkeltje katerig voelde…

4. Last-minute belangrijke beslissingen nemen

Omdat de weersvoorspelling al een week niet goed was (zeg maar dramatisch), hadden we de dagen daarvoor het plan B doorgenomen. Een onderdeel daarvan was het vervroegen van de ceremonie naar 11.00 uur in plaats van 17.00 uur zoals in eerste instantie gepland was. Bij het ontbijt moest ik dus de beslissing nemen: nemen we het risico op eventuele regenbuien en houden we de oude tijd aan, of gaan we trouwen in de ochtend waarbij droog weer was voorspeld en gooien we de gehele planning om? In overleg met de ceremoniemeesters en de locatie hebben voor het laatste gekozen. Want ik wilde héél graag trouwen op het mooie plekje buiten onder de bogen, waar ik al een half jaar over fantaseerde. Dat bekende wel dat ik nog maar 1.5 uur de tijd had om mezelf klaar te maken. Ho even, klaar maken voor hét belangrijke moment, dan wil je absoluut geen last-minute stress hebben. Maar toch was het zo, en ineens waren ze daar, de zenuwen die gierden door mijn lijf. En ik dacht ‘ik ben er nog helemaal niet toe om nú al in mijn jurk te gaan, dit is 6 uur te vroeg!’

5. Zenuwen gieren door mijn lijf

Met lichte bridal stress (dat, óf regen op de ceremonie) ben ik gestart met haar & make-up. Nu ben ik gewend om mezelf onder tijdsdruk klaar te maken, maar op je trouwdag is dit wel een tikkeltje onhandig. Gelukkig had ik mijn vriendin Fenna die me hielp, en er voor zorgde dat ik met een prachtige make-up en sexy waves op tijd klaar was om mijn jurk aan te trekken (hier lees je trouwens meer over mijn bruids make-up) Vervolgens hielpen mijn moeder en zussen me met de rest: het aantrekken van de jurk (in de winkel met hulp van de verkoopster ging dat natuurlijk een stuk soepeler) en de sluier. Zit mijn sluier wel goed? Zit mijn jurk recht? Moet ik niet toch nog een beetje extra poederen? Gaat hij me wel mooi vinden? Ineens werd ik onzeker. Maar tijd om hierbij stil te staan was er niet, want het begon al een beetje te miezeren buiten. En al onze gasten stonden al een hele tijd klaar om ons te verwelkomen. Shit, en nu? Ik glimlachte en dacht ineens, wat kan mij die regen schelen? Al valt mijn hele bruiloft in het water, ik ga trouwen met de allerleukste.

6. ‘Brok in de keel’-momentjes

Toen liep ik via de Italiaanse gangetjes op de Masseria richting mijn aanstaande. Met kriebels en zenuwen in mijn buik, niet wetende wat er allemaal ging komen. Een heel gek maar fijn gevoel. En wat zo bijzonder is? Precies op het moment dat ik richting mijn man liep, stopte het met miezeren. Er was er zelfs een waterig zonnetje! Toen ik vervolgens om de hoek de gitaarmuziek en zang van onze vriend Chris hoorde, werden de kriebels alleen maar heftiger. Toen zag ik mijn toekomstige man staan, met een grote glimlach op z’n gezicht. Ook hij was lichtelijk gespannen, dat zag ik. Hij zag er heel mooi uit, in een prachtig Italiaans pak en helemaal netjes verzorgd. We gaven elkaar een dikke zoen en keken elkaar een beetje giechelend aan. Het is een heel onwerkelijk en zelf een beetje onwennig moment. Achteraf lijkt het alsof ik toen in een enorme roes leefde.

We kregen een brok in onze keel en hadden wat glazige oogjes, maar hoefden niet te huilen. Onze ouders, zussen en broers die bij dit moment waren, hielden het niet helemaal droog zagen we later op de foto’s. Daarna liepen we samen door naar de gasten die (door de vertraging al een hele tijd) klaarstonden. Toen we hand in hand de hoek omliepen stonden ze daar: al onze 70 vrienden en familie die keihard gingen juichen en klappen. We straalden allebei van oor tot oor van geluk. Dit was zó bijzonder. Daarna ging iedereen zitten en kwam mijn vader naar mij toe gelopen. Yup, dit was het moment dat hij me mocht weggeven. De gitaarmuziek startte en Chris zong het prachtige liedje ‘wonderfull tonight’ (wij maakte er today van..) van Eric Clapton. Mijn aanstaande liep samen met zijn moeder naar het altaar en toen ik daarna het seintje “het is zo ver, nu mag jij Marlieke” kreeg, was ik opnieuw zenuwachtig. Papa en ik keken elkaar wandelend aan en toen besefte ik heel erg hoe bijzonder dat moment was. Ik ben zo dankbaar dat ik dit mag meemaken!

7. Onverwacht & magisch

Onze vriend Rick heeft de ceremonie geleid, en na afloop was hij al gevraagd voor 30 toekomstige bruiloften, want hij deed dit met zo veel liefde, toewijding en gevoel. Prachtige teksten en woorden over ons, maar ook over de liefde in het algemeen. De ceremonie was daardoor heel intiem en persoonlijk. De speeches van onze ouders waren ook heel bijzonder: persoonlijk met mooie anekdotes en ontzettend liefdevolle woorden. Op zo’n moment voel je je zo gezegend, dat we het hebben getroffen met hun én dat ze er alle vier bij kunnen zijn. Wat op deze leeftijd helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Ook hadden mijn man en ik voor elkaar een persoonlijke speech voorbereid. En omdat we zo in ons verhaal zaten, hadden we niet door dat er ineens donkere wolken boven ons hingen. En toen waren ze daar: de regendruppels waar we zo bang voor waren geworden.

Binnen enkele seconden viel de regen met bakken naar beneden en rende iedereen naar het kerkje wat op de Masseria stond en als plan B was ingericht. Ik kreeg gelukkig meteen een paraplu boven mijn hoofd, thanks to ‘T&T party service’ (dit is een binnenpretje die alleen mijn ceremoniemeesters snappen). Ze hadden alles fantastisch geregeld en waren ook perfect op de regen en het improviserende ingespeeld. Toen we vervolgens totaal onverwachts in het kleine kerkje stonden en alle mensen waar we zo veel van houden voor ons neus stonden, was dit zo’n bijzonder, magisch en knus moment. Nadat we het JA-woord gaven en alle vrienden en familie heel hard gingen juichen, was dit een kippenvel-moment to the max. We werden verrast, omdat alles anders liep, maar dit maakte het moment juist nóg intenser en overweldigender. Dit had ik nooit, maar dan ook nooit willen missen. Ik krijg opnieuw kippenvel wanneer ik daaraan terugdenk.

8. Verrassingen en speeches

Nadat we de ringen hadden omgedaan, liepen mijn man en ik als laatste naar buiten. We openden de deur van het kerkje en daar vond een explosie van confetti plaats; zilver, goud en alle kleuren van de regenboog. Helaas is de combinatie confetti en regen niet zo best voor je trouwjurk (= unicorn jurk) maar ook dat heerlijke moment had ik niet willen missen.

Nadat we geproost hadden en met z’n allen gingen lunchen, waren er speeches van mijn schoonzus, schoonbroer en oom. Heel leuk dat ze dit allemaal hadden voorbereid! En waar mijn man en ik enorm door verrast waren, was het magazine wat mijn schoonzus en -broer hadden gemaakt, waarin allemaal verhalen, anekdotes en foto’s van ons (ook van vroeger, oeps) waren verzameld door vrienden en familie. Opgemaakt en gedrukt als een magazine, zo cool! Onwijs leuk om terug te lezen en als aandenken te hebben. Ook de speech van mijn twee lieve zussen bij de borrel s’avonds was erg bijzonder, met veel foto’s en verhalen die we delen, en mooie woorden over hun ‘kleine zusje’. Ik heb nog heel vaak aan deze mooi speech teruggedacht.

9. Tranen + dansen tijdens het diner

‘S middags na de lunch had ik even een inkak-moment. Het besef dat het toch bijna de hele dag regende, het weer dus totaal níét meeviel (lees hier het hele verhaal) en de planning en locaties allemaal anders waren dan vooraf bedacht, viel ineens rauw op mijn dak. Ik zal eerlijk zijn: ik heb toen een klein traantje gelaten. Gelukkig klaarde het weer tijdens de fotoshoot op, hebben we lol gehad en had ik daarna enorm veel zin in de borrel en het diner. Waarbij het overigens opnieuw regende haha, maar toen maakte ik me er niet meer druk om. Het diner bestond eerst uit een Italiaanse borrel (aperitivo) met proscecco en hapjes in een aparte ruimte, daarna gingen we aan tafel. Toen ik de bruiloft ging voorbereiden was 1 ding zeker: ik wil een violist bij het diner, dat vind ik zo romantisch en sfeervol. En het menu was een tasting van de keuken van de regio Puglia. Het eerste gerecht was een trio van carpaccio: gamba carpaccio, octopus carpaccio en beef, allemaal locale specialiteiten.

Daarna hadden we twee gangen met verschillende pasta’s: met vis en een variant met hele lekkere worstjes, mega lekker. Daarna stond zwaardvis op het menu, waarmee eerst werd rondgegaan. Dit is typisch Italiaans zodat je kunt zien en “keuren” wat je gaat eten. Vervolgens hadden we als toetje vers fruit en scroppino, en natuurlijk koffie met likeur (limoncello). Het diner was heel lekker, alleen achteraf waren de 5-gangen (in combinatie met de hapjes vooraf) iets te veel. Ach, beter te veel eten dan te weinig toch? Maar het meest bijzondere was, was het feit dat iedereen tussen de gangen door al aan tafel aan het dansen was. Het diner was zo gezellig, het dak ging er metéén af.

10. Saxofoon, gitaar & zingen

Het koffie-moment hebben we niet eens meer gered, want iedereen stond al op de dansvloer. We hadden een Italiaans DJ-duo geregeld, waarvan een de MC was, waardoor het nog meer los ging. Alleen was de openingsdans nog niet gedaan, dus moest er weer even rust in de tent komen haha. Ons openingsnummer was het nummer waarover ik al 20 jaar fantaseer: als ik ooit ga trouwen, dan draai ik dit op mijn openingsdans. Gelukkig vond mijn man, die overigens heel makkelijk was met de invulling van de bruiloft, dit ook een mooi nummer. Het nummer? ‘Stand by me’ van Ben E King.

Overigens zong Chris dit nummer, onder begeleiding van zijn gitaar én de saxofoon van onze andere vriend Ruben, wat zó cool was. Oh, daarna zong ik zelf ook een stukje. Kan ik zingen? NEE. Maar ik vond dit wel een leuke stunt/uitdaging om dat gewoon toch te doen. Overigens was ik blij toen dit zang-moment voorbij was, want het brengt toch wat spanning met zich mee. Die avond heeft Ruben nog veel meer saxofoon gespeeld samen met de DJ, dat was echt een feestje! Hoe de avond verder verliep? Een spel van mijn vriendinnen, waarbij we hard hebben gelachen, het bloemetje weggooien, heel veel drankjes (en shotjes) en tot 4/5 uur (ik kan het me niet eens meer herinneren) gedanst. Totdat we met de laatste mensen in het zwembad zijn gedoken. Want je gaat als getrouwd stel toch zeker niet als eerste naar huis? Nee, wij hebben de lampen uitgedaan. Een onvergetelijke bruiloft dus. En de perfecte start van het tweede hoofdstuk in mijn leven.

Zin in meer verhalen over mijn bruiloft in Italië? Klik dan hier.