COLUMN: MIJN LEVEN OP DE BANK EN IN DE FRIETTENT

In het rijtje met gespreksonderwerpen tijdens feestjes en verjaardagen staat mijn blog, ik noem het voor de duidelijkheid even de online expositie van mijn inspiratie en avonturen, in de top-3. Vragen van nieuwsgierigen die ‘ook iets in de media of internet wereld doen’ en willen weten wat ik nu precies met zo’n stukje tekst verdien. Of vragen voorkomend uit een generatiekloof, waarbij ik moet uitleggen dan Snapchat geen TV-programma is en dat kruiswoordpuzzels tegenwoordig ook online kunnen worden opgelost. Ook heb je de goedgelovigen die denken dat ik iedere dag oesters eet en mezelf twee keer per dag verkleed. Deze laatste groep vind ik het meest interessant. Het valt me de laatste tijd namelijk op hoe makkelijk het eigenlijk is om in deze digitale wereld – onbewust – twee werelden te creëren: de mooie voorkant die online wordt tentoongesteld en de lelijke achterkant die offline wordt weggemoffeld.

Laten we eerlijk zijn. Op vakantie lig ik heus niet de hele dag met mijn bikini aan de rand van het zwembad in een ongemakkelijke houding te shinen, omdat mijn huid tegen de schittering van het water zo enorm goed uitkomt. In 80% van de gevallen lig ik met een spiegelend voorhoofd, zweet op mijn bovenlip en hopelijk nog nét niet met het slaapkwijl uit mijn mondhoek voor pampus op een strandbedje. Je kunt begrijpen dat ik dit schaamteloze moment niét actief deel met mijn volgers. Ook dat broodje kroket wat ik ‘snachts echt wel eens naar binnen werk, krijgt geen plekje in mijn Instagram-feed. Niet omdat ik hier niet trots op ben, ik ben nu eenmaal groot voorstander van guilty pleasures, maar omdat het verlepte broodje er onder een TL-lamp gewoonweg belabberd uit ziet. En neem het mij ook niet kwalijk dat ik de momenten waarbij ik in m’n versleten huisbroek (complimenten voor mezelf dat ik hier na 10 jaar nog steeds in pas) op de bank lig om van de verrukkelijke me-time te genieten, niet online vereeuwig. Deze momentjes houd ik niet bewust achter omdat ik me ervoor schaam of ze niet glamoureus genoeg zijn. Ik vind ze gewoon niet zo heel fotogeniek.

Of ik wel de behoefte voel om deze onbewerkte ‘achterkant’ te verspreiden via Snapchat? Enerzijds is het antwoord hierop “ja”, omdat het leuk is om bepaalde situaties zonder al te veel gedoe en spontaan te delen. Tegelijkertijd voel ik een hele sterke “nee” als antwoord op deze vraag, aangezien ik het heerlijk vind om een aantal uur of zelfs een paar dagen niet met de online wereld connected te zijn en in het ‘hier en nu’ te leven. En ook om die #macdrive of #ikkomvandaagmijnbednietuit selfie lekker voor mezelf te houden. Nu ik er over nadenk, kijk ik zelf ook liever naar mooie foto’s op Instagram. Foto’s waarbij ik kan wegdromen en waarvan ik weet dat er aandacht is besteed om het perfecte plaatje te creëren. Maar wanneer ik een nieuwe, knappe en fotogenieke huisbroek heb gescoord dan is de kans best aanwezig dat hij binnenkort zijn online debuut maakt. Misschien wél met een extra filtertje.