ZÓ WERD IK TEN HUWELIJK GEVRAAGD

Al zo lang ik me kan herinneren ben ik een dromer. Geboren als een kreeft met een grote fantasie, en met altijd het vertrouwen dat dromen uit kunnen komen. Mits je er hard voor werkt, koestert wat je al hebt in het leven en geduldig bent. Over een aantal weken komt een van mijn grote dromen uit: de liefde vinden en bezegelen met een ring. Ín Italië, een droomhuwelijk. Daarom blik ik vandaag terug op het huwelijksaanzoek. Het moment dat de liefde van mijn leven op z’n knieën ging en het trouwavontuur begon. 

Mijn hart op mijn tong

Nooit heb ik er een geheim van gemaakt dat ik wilde trouwen. Mijn hart ligt nu eenmaal op mijn tong. Daarnaast heb ik tijdens een training ooit geleerd dat het goed is om dromen uit te spreken, dan komen kansen sneller op je pad. Regelmatig sprak ik dus openlijk over mijn fantasieën over een sprookjeshuwelijk. Een bourgondische maar chique bruiloft, in een zomerse, romantische en buitenlandse setting. In een wauw-jurk, natuurlijk. Ook toen ik net mijn vriend had ontmoet, spraken we over onze toekomstvisie en ook hij wilde ooit trouwen. Fijn.

Twijfelachtige gesprekken

Nadat we een paar jaar niet concreet over trouwen hadden gesproken – daar was het veel te vroeg voor – ging het op een gegeven moment kriebelen. Ik was toe aan een next step. Kinderen, daar was ik nog niet aan toe, daarom was trouwen een perfecte volgende stap in onze relatie. Daarop volgde een periode van geintjes, om het onderwerp op een luchtige manier aan te snijden. Met suggestieve opmerkingen van mijn kant over welke ringen ik mooi vond, tot aan plagende vragen van mijn vriend zoals “jij vraagt mij toch ten huwelijk?”. Die optie wuifde ik meteen weg, want het aanzoek was de taak van de man, vond ik. De geintjes gingen daarna over op ietwat serieuzere gesprekken, waarbij mijn vriend eerst gezellig mee fantaseerde. Maar daarna reageerde hij ineens twijfelachtiger. Hij wist toch niet helemaal zeker of trouwen wel helemaal zijn ding was. Teleurgesteld bleef ik steeds achter. Ik wil wél trouwen, maar kan hem natuurlijk niet dwingen.

Knallende ruzie

Vriendinnen vroegen me in die periode regelmatig “en, en, en, wanneer gaat hij je vragen denk je?”. Dan zei ik dat ik het niet meer wist. Niet op korte termijn tenminste. Ook had ik het al bijna geaccepteerd dat het er misschien wel nooit van zou komen. Stiekem baalde ik natuurlijk. Maar ach, als ik ooit een paar gezonde kindjes op de wereld mag zetten, is dat natuurlijk de mooiste verbintenis ooit. Totdat we in New York in een rooftop bar zaten en mijn vriend het onderwerp op eigen initiatief wéér op tafel gooide. Toen werd ik boos. Waarom breek je elke keer mijn hart door te zeggen dat je niet wilt trouwen? Zelfs in New York, terwijl we op zó’n romantische plek zijn. Ik was echt verdrietig. Ook de volgende ochtend nog was ik niet te genieten. Geïrriteerd. Blijkbaar deed de discussie meer met me dan ik had verwacht. En die chagrijnigheid eindigde in een fikse ruzie.

Maansverduistering

De ruzie was gelukkig snel goedgemaakt toen mijn vriend zei dat hij me soms een beetje aan het dollen is. Dat hij heus wel ooit wil trouwen. Pfiew, stiekem was ik natuurlijk opgelucht. En ach, we zijn in New York, waar maak ik me druk om? Laten we het gewoon gezellig houden. En dat deden we, we hadden een hele leuke dag. En nadat we een avond lang heerlijk hadden getafeld stelde mijn vriend voor om naar huis te lopen. We zouden een mooi uitzicht hebben op de nachtelijke skyline. Normaal gesproken neem ik liever een taxi, maar ik vond zijn voorstel op dat moment geen slecht idee. Terwijl we over de brug liepen, beseften we dat de langverwachte maansverduistering (bloedmaan) plaatsvond. Bijzonder om dat moment in New York te beleven, vonden we allebei. En voordat ik het door had, was het moment daar.

In shock

Mijn vriend pakte mijn hand, drukte mij tegen hem aan, keek me in de ogen en ging vervolgens op zijn knieën. Marlieke, wil je met me trouwen? Dé woorden. OMG. Hoor ik het goed? Dit meen je niet. Dit kán niet. Mijn handen gingen vol ongeloof naar mijn mond. We hadden vanochtend nog ruzie hierover. Ik droom. Ik dróóm. Dat was hetgeen wat door me heen ging. En misschien zei ik wel dertig keer “OMG”. Ik was letterlijk in shock, kon niets anders uitbrengen. De situatie was zo onwerkelijk. Alsof ik naar een scene in een film keek, waarin ik zelf de hoofdrol speelde. Het leek even alsof we de enige op de wereld waren. Toen vroeg mijn vriend nogmaals, wat is nu je antwoord, haha? Oeps. Ja natuurlijk, JA! En vervolgens liepen we met een glimlach van oor tot oor verder. Ik wilde álles weten. Mijn vriend bleek me al een tijd voor de gek gehouden te hebben. Ook de avond daarvoor wilde hij bewust nog wat olie op het vuur gooien. Een strategie om het verrassingsmoment zo groot mogelijk te maken. En dat is goed gelukt. Grappig detail: die ochtend, tijdens onze onnodig uit de hand gelopen “ruzie”, had hij de ring zelfs al in z’n broekzak.

Die nacht was ik de gelukkigste vrouw op aarde. En de dagen daarna leek ik te zweven door New York. Vanaf die roze wolk keek ik wel 40 keer per dag naar mijn ring. Dat was namelijk het bewijs dat het echt geen droom was. En nu, een klein jaar later, is het bijna zo ver en staat ons droomhuwelijk voor de deur. Dus, keep on dreaming, lieve mensen. Dan komt het (trouw)geluk vanzelf op je pad.

Meer weten over mijn trouw plannen? Hier deel ik al mijn inspiratie, persoonlijk updates en tips!