Laten we alvast beginnen met een waarschuwing dat dit een misselijkmakend zoet artikel is. Heb je daar geen zin in, haak dan nu direct af. Maar beloof me wel dat je dit stuk erbij pakt wanneer je zelf bent beetgenomen door je baby en bent veranderd in een weekdier. Want dan begrijp je dat ik zeg dat mijn hart explodeert van liefde. Zo veel liefde, waarvan ik nooit had gedacht dat ik dit in me zou hebben. En het mooiste van alles is: ik houd niet alleen onbeschrijfbaar veel van de baby die ik na veel geklaag en geschreeuw op de wereld heb gezet, ook meer van het leven zelf. Dus de vraag die ik eerder stelde aan verschillende moeders, of kinderen nu eigenlijk wel écht gelukkig maken (zie hier), kan ik nu eindelijk zelf beantwoorden. Hieronder mijn kersverse-mama-verhaal, begeleid met momenten vastgelegd door Marilyn Bartman van Mini-Monki. De fotograaf die de magische band tussen een moeder en haar trots het allermooiste kan vastleggen.
Kil en oppervlakkig
Begrijp me niet verkeerd, voordat ik de rol als mama cadeau kreeg, was ik dankbaar en gelukkig. Geen moment wilde ik verliezen, van elke dag maakte ik een feestje. Ik huppelde van het ene etentje naar het andere, werkte me rot om veel op reis te kunnen en lag s’avonds helemaal kapot maar voldaan in bed. Heer-lijk, dat drukke leventje wat ik zelf gecreëerd had gaf me voldoening. Ik wilde voelen dat ik leefde. Maar nadat ik krijsend met een vacuümpomp tussen mijn benen voor het eerst naar dat warme, glibberige en kleine lijfje keek, lijk ik mijn hart te hebben verloren. Of beter gezegd: lijkt mijn hart zich gevuld te hebben met een soort liefde die ik niet eerder gevoeld heb. Oneindig veel liefde (ik had al gezegd dat je tandglazuur van dit stuk zou breken..) wat ik wil geven aan dit wezen wat zo ineens (het blijft een wonder) in mijn leven gekomen is. Ik word er soms bijna misselijk van. Met als resultaat iets wat ik vooraf nooit had kunnen voorstellen: een leven dat is verrijkt en een extra dimensie heeft gekregen. Alles wat ik hiervoor deed is ineens minder belangrijk. En lijkt soms zelfs kil en oppervlakkig. Wie had dat ooit gedacht? En wat vind ik van al die dingen waar ik voorheen zo van genoot, en ik nu moet inleveren? Onverwacht maar waar: ik heb er rust in gekregen. Geloof het of niet: mijn eerste middagje op de camping heb ik al overleefd. En daar smaakt een fles bubbels ook prima. Die verre reis komt over een tijdje wel weer. En tot diep in nacht in de lampen hangen, dat kon ik de laatste jaren toch al minder goed opvangen. Minder tijd voor mezelf? Dat vind ik onzin, een dagje sauna of een weekendje weg met vriendinnen heb je zo gepland. Moet je wel een beetje een lieve vent thuis hebben zitten, dat is waar. Ook heb ik inmiddels geleerd om het thuis gezellig te maken. Zelfs zó gezellig dat mijn man me soms het huis uit moet trappen. Om eerlijk te zijn, heb ik daar die ‘overgangsfase’ van 9 maanden waarin dat nieuwe leven me nog wel eens heel bang maakte, wél voor nodig gehad.
Zacht eitje
Best wel life changing dus, dat mama worden. Wat iedereen me vooraf natuurlijk al net iets te vaak vertelde. Want prioriteiten veranderen, daar is geen twijfel over mogelijk. Maar het zorgt ook voor overzicht en vanuit dat perspectief onderscheid ik hoofdzaken nu moeiteloos van bijzaken. En dat geeft rust. Daarnaast is mijn hart op andere gebieden ook warmer geworden en mijn karakter zachter. Kleine dingen lijk ik meer te waarderen. Ja, gelukkig ook nog die nieuwe tas. Maar vooral een skype-gesprek met m’n ouders, goede fles wijn en fluitende vogeltjes. Want niets is vanzelfsprekend. En ja, ik ben ook gewoon een zacht eitje geworden. Mijn agenda helemaal volplannen? Geen zin in. Ik doe wel spontaan een koffietje of lig de hele dag te kroelen in bed, all fine. Wat minder strakke buik? Jammer, maar ik ben er ook trots op want hier is míjn kind uit gekomen en dit nieuwe lijf past bij mijn nieuwe leven. Een deadline? Stress ga ik er niet om hebben. Ik heb het mooiste meisje thuis waar ik mijn energie aan wil geven. Ook mijn man vind ik hartstikke aantrekkelijk als hij verliefd in de ogen van mijn baby kijkt. Helaas zijn de q-time momenten samen wel wat verder te zoeken, maar gelukkig kun je met hulp van een oppas heus nog wel samen de deur uit om elkaar weer eens in de ogen te kijken. Niet meer wekelijks, dat hoeft ook niet, zo veel gesprekstof hebben we toch niet meer. Die laatste was een geintje, want het is oprecht wel eentje om aandacht aan te besteden: q-time met je lief. Want elkaar alleen zien als ouders, is ook niet zo goed voor je libido. Over ontspannen gesproken, daar heb ik tegenwoordig wel wat moeite mee. Want dat groeiende to do lijstje loslaten is toch lastiger dan gedacht. En als die lijst er niet is, dwalen je gedachten al snel af naar dat kleine, guitige koppie.
Roze wolk?
Los van het feit dat ik op een grote roze wolk zit en de kleine hartstikke goed slaapt (dit durf ik eigenlijk nooit uit te spreken uit respect voor oververmoeide moeders, sorry), kan alles natuurlijk elk moment weer omslaan. Ook wordt het vast pittiger wanneer mijn verlof is beëindigd, het “normale” leven start en de wereld weer van alles van me verwacht. En geen enkel rustig moment is meer vanzelfsprekend: krampjes, tandjes, niet lekker in het velletje, wat je baby ook voelt, hij kan het a la minute op het janken zetten. En dan is het gedaan met die relaxte zaterdagavond waar je zo aan toe was. Of dat tripje wat je al maanden geleden geboekt hebt. Een baby gaat voor en bepaalt echt hoe jij je voelt. Is hij of zij blij, ben jij blij. En is ook je relatie wat steviger, want die moet alles ook maar weten op te vangen. Daardoor leef ik wel veel meer in het “nu” en geniet ik meer van het moment. Want wanneer we een 3-gangen menu weten weg te tikken met een slapende baby in de wagen naast ons, is dat op en top genieten. Vooruit, en die spuitluiers, borstontstekingen, onverklaarbare huilbuien (van je baby en jezelf), paniekmomentjes midden in de nacht en enorme wallen horen er ook gewoon bij. En ik besef me maar al te goed dat wanneer een baby het wekenlang op het krijsen zet en ouders nachtenlang – wat zeg ik, jarenlang – wakkerhoudt, dat ook effect heeft op het babygeluk. Dan kan die wolk zomaar een uitzichtloze periode donkergrijs zijn. Maar ik snap nu ineens wél waarom 8 van de 10 moeders een profielfoto samen met hun kind hebben (of van alleen hun kind, die vind ik op het randje). Ook begrijp ik waarom er soms wat licht verbitterde artikelen online staan op websites als from-me-to-we, omdat het heus niet altijd makkelijk is. Maar de vraag die ik eerder aan vier moeders stelde in de aflevering BLOOT: ‘maken kinderen nu echt gelukkig?’ kan ik nu zelf volmondig beantwoorden. En dat antwoord vul jij zelf maar in. Want heel cliché dat ik dit nu zeg, maar alle clichés zijn waar. Het is het allemaal waard.
Baby fotoshoot
Dan nog even over de foto’s, die allemaal geschoten zijn door de leuke Marlyn Bartman. Deze vrouw kan van een stressvol huilmoment met je baby nog een romantische, zijdezachte foto maken. Ze weet moeiteloos de allermooiste momenten te vangen. En dat is écht wel lastig met een baby. Ik kan je vertellen dat de dag dat Marilyn bij mij thuis kwam om de foto’s te schieten, mijn dochter best wel onrustig was. Ze had er gewoon niet zo veel zin in, laten we het daar op houden. En mijn huis was een bende. Alweer. En toen ik de foto’s terugzag dacht ik serieus: dit lijkt een sprookje. Niets te zien van die tranen en rommelhoekjes. Dus wil je jezelf als kersverse moeder samen met je trots vereeuwigen, dan is het slim om dit aan Marilyn toe te vertrouwen. Maar ook als je in het huwelijksbootje stapt of gewoon magisch mooie foto’s van jezelf wilt hebben, kun je bij haar terecht. Meer info over haar prachtige werk: Marilyn Bartman
