Onzeker, eenzaam en gekke cravings: zwangerschapsdagboek deel 1

Al een paar dagen voel ik me wat ‘anders dan anders’ en laat die ongesteldheid nét iets te lang op zich wachten. En ineens zijn ze daar: twee streepjes op de zwangerschapstest, ik ben zwanger. Hoe dat moment eraan toe ging en hoe ik me de eerste maanden van de zwangerschap voelde, kun je in deze persoonlijke video (zie link hier) terugzien. Daarnaast houd ik elke week een zwangerschapsdagboek bij. Hierin beschrijf ik hoe ik me voel, wat me bezighoudt en waar ik tegenaan loop. Ben je zelf zwanger, ben je bezig om zwanger te worden of vind je het leuk om persoonlijke verhalen te lezen, dan vind je hier deel 1. Pak er dan meteen een kopje thee bij, wat dit is flink wat leesvoer.

Week 5 – de eerste symptomen, ben ik zwanger?

Deze week ga ik op persreis naar Cyprus, dit is ook de week waarin ik ongesteld moet worden. Op maandag bij het welkomsdiner smaakt de wijn me niet lekker, wat voor mij best uitzonderlijk is. Ook voel ik me labiel en niet heel erg vrolijk. De eerste nacht slaap ik onrustig en word regelmatig wakker. Ook droom ik veel en vooral heftig. Vreemd, zo’n slapeloze nacht is niets voor mij, maar ik wuif het weg. De dag daarna smaakt koffie me niet lekker. Ook gek, want ik ben normaal een echte coffee addict. Zit het tussen mijn oren en ga ik dingen zien die er niet zijn? Of is er écht iets met mij aan de hand? Het spookt ineens door mijn hoofd: ben ik zwanger? Ik vertel voorzichtig aan een moeder in mijn omgeving dat ik me zorgen maak en vraag haar wat de eerste symptomen zijn. Dat stelt me niet gerust want ik heb veel herkenning. Daarna vraag ik m’n man om alvast wat testen in huis te halen. En elke ochtend kijk ik in mijn broekje, maar niet roods te bekennen. Ik besluit dan ook om geen alcohol meer te drinken of rood vlees te eten, het smaakt niet meer en voelt niet goed. Er is vast niets aan de hand, maar just to be sure.

Zaterdag 13 mei – de zwangerschapstest: hoe gaat dat eraan toe?

Vrijdagnacht rond 3.00 uur kom ik thuis van Schiphol, ik ga meteen slapen maar moet een aantal uur later, rond 8.00 uur enorm plassen. Met mijn slaperige hoofd loop ik naar het toilet. We hadden afgesproken om meteen zaterdagochtend een test te doen met ochtendurine, dus mijn man rent achter me aan, “Marlieke, de test!” Ik zeg: “Ik ben er nu niet aan toe, zo moe nog, ik kan het nog niet aan. En ik durf niet!”. We besluiten toch de test te doen en opvallend snel, al binnen een paar seconden, zijn er twee streepjes zichtbaar: ik ben zwanger. Vol ongeloof staren we naar het resultaat. Laten we maar een tweede test doen voor de zekerheid? Ook daar wordt ons vermoeden bevestigd: hartstikke zwanger. Vroeger dacht ik altijd: je vliegt elkaar meteen in de armen wanneer je het nieuws hoort. Maar dit moment (met m’n broek nog op m’n enkels op de wc, geen lenzen in, een klamme zwangerschapstest in je hand en totaal overrompeld door het nieuws) was niet heel romantisch. We konden het vooral niet geloven, het is heel onwerkelijk. We geven elkaar daarna een ongemakkelijke knuffel en kus, gaan weer in bed liggen en kijken elkaar vol ongeloof en een beetje giechelend aan. Ok, en nu? Het is wel héél snel (veel sneller dan verwacht) gegaan. Was ik er eigenlijk al wel klaar voor?

Week 6 – wennen aan mijn nieuwe leven

Van het één op het andere moment ben ik zwanger en verandert mijn leven. Letten op wat ik eet, geen alcohol meer drinken en een geheim wat ik met me meedraag. En het leven dat, in mijn geval 180 graden is gedraaid, vind ik pittig. Veel pittiger dan verwacht. Ik moet hier echt aan wennen en al vrij snel voel ik me ook lichamelijk slechter. Ik ben heel misselijk in de ochtend, heb veel hoofdpijn en ben extreem moe. Bij het opstaan begint de misselijkheid, soms heb ik na de lunch een opleving maar als ik pech heb, voel ik me de hele dag beroerd. De vermoeidheid is ook de hele dag aanwezig, eigenlijk sta ik hiermee op. En vaak krijg ik rond 16.00 en 19.00 uur een soort extra “klap” van extreme vermoeidheid. Iets wat ik echt niet ben gewend want normaal heb ik veel energie en ga het liefst tot s’avonds laat door. Nu lig ik vanaf 19.00 uur (als ik geluk heb, anders de hele dag) op de bank. Ook ga ik deze week voor een persreis naar Cannes, waar ik veel moet “nep drinken”. Champagne afslaan is in mijn geval geen optie, want dan gaan alle alarmbellen bij mijn reisgenootjes zeker rinkelen. En ik wil vooral voorkomen dat mensen vermoedens krijgen en er ‘gepraat’ gaat worden in deze prille periode. Er kan nog van alles misgaan. Dus, wanneer niemand kijkt, gooi ik mijn glas half leeg in de struiken. En druk ik mijn lippen zachtjes tegen het glas, wanneer iemand wél kijkt, ‘S avonds bestel ik stiekem aan de bar een virgin cocktail, niemand die het door heeft. Ik word er gek genoeg steeds beter in.

 

Week 7 – waar is die roze wolk?

De hele dag loop ik rond met zo’n “weeïg gevoel”, alsof ik een méga groter kater heb. Ik ben vooral extra misselijk bij een lege maag, dus probeer de hele dag verspreid kleine dingen te eten. Werken is zwaar en lukt bijna niet, ik doe alleen hetgeen wat écht noodzakelijk is. Per dag ben ik maar zo’n 4-5 uur productief, verder lig ik lusteloos op de bank. Thuiswerken is fijn, maar de bank is dan wel extra verleidelijk. Ik vraag me af: zou ik ook zo veel op de bank liggen als ik een vaste kantoorbaan had? Daarnaast zorgen die hormonen er bij mij voor dat ik niet vrolijk ben, mijn emoties worden een beetje afgevlakt. Ik herken dit van toen ik met de pil wisselde en voel me daar niet prettig bij. Ik ben totaal niet mezelf. Maar pas later dringt het tot mij door dat die gevoelens door mijn hormonen in combinatie met de mentale en lichamelijke omslag worden veroorzaakt. Automatisch poppen bepaalde gedachtes in mij op: was ik er wel klaar voor? Is het niet heel raar dat ik me zo voel, ik hoor er toch van te genieten? Die roze wolk is immers nog ver te zoeken. Op het internet is er vrijwel niets over deze lusteloze, tikkeltje depri gevoelens te vinden. Er lijkt wel een taboe op te liggen. Dankbaar ben ik zeker en ook hartstikke blij dat het ‘gelukt’ is. Maar je hoort toch vrolijk te zijn als je zwanger bent?

Week 8 – onzekerheid, is alles wel goed?

Nog steeds is de zwangerschap raar en onwerkelijk. Aan de ene kant de lichamelijke kwaaltjes en hormonen die door mijn lijf gieren en de emoties erg ‘afvlakken’. Aan de andere kant mijn leven wat totaal is veranderd én de onzekerheid of alles wel goed is. Elke dag denk ik ‘gaat alles wel goed in mijn buik?’ en ben ik – waarschijnlijk net als veel zwangere vrouwen – bang voor een miskraam. Je weet nog helemaal niets, alleen die twee streepjes op de zwangerschapstest zijn een feit. En er kan in deze periode nog zo veel misgaan. Die zwangerschapskwaaltjes blijken niet eens een garantie te zijn dat alles goed is, want het HCG hormoon wat door je lijf giert, kan ook bij een miskraam nog lange tijd in je lichaam blijven. Die onzekerheid zorgt ervoor dat ik er continue in mijn hoofd mee bezig ben. Ook kan ik er met niemand over praten, want ik wil het nieuws pas delen wanneer ik weet dat het kindje gezond is. En wanneer ik het met veel blijdschap kan vertellen. Ik ontloop mijn vriendinnen dus een beetje en ook kom ik niet veel buiten. Soms word ik er eenzaam van, ik zit zo veel op de bank dat ik een beetje in mijn eigen cocoon leef. Ook ben ik heel kortademig en heb een slechte conditie, ik voel me lamlendig en lig het liefst op de bank. Met een reep chocolade, dat heb ik tenslotte verdiend, toch?

Week 9 – eerste echo & ouders vertellen

We hebben deze week onze eerste echo en zijn daar allebei best zenuwachtig voor. Maar al vrij snel vertelt de verloskundige ons dat het hartje klopt en het kindje er goed bij ligt. Pfff, wat een opluchting. En heel bijzonder om te zien! Ik ben echt verrast hoe leuk ik het vind om ons kindje voor het eerst te ‘ontmoeten’. Ondanks dat het zo klein is, houden we nu al van hem of haar, dat gevoel is meteen heel sterk. En na deze echo kunnen we het nieuws ook aan onze ouders vertellen. Die echo geeft een enorme boost, heel fijn. Dus na de echo ga ik ook weer helemaal los met mijn ongezonde cravings. Dit heeft verder totaal geen verband, I know, maar op dit moment blijkt elke reden om ongezond te eten er voor mij één. Waarbij ik vooral behoefte heb aan vet en vlees: kroketten, grillworst, hamburgers en worstenbrood. Ik heb de hele vriezer volgegooid met worstenbrood uit Brabant. Een gebakken visje met groenten wat ik vroeger zo lekker vond, krijg ik nu niet meer weg. Rauwkorst en fruit vind ik gelukkig nog wel lekker, dus ik zorg dat ik wél mijn portie vitaminen binnenkrijg. Los van de speciale prenatal multivitaminen pillen die ik nu dagelijks slik. Het blijkt namelijk dat in gewone vitaminenpillen dierlijke vitamine A zit, wat slecht kan zijn voor de baby. Dit weekend vertel ik het nieuws aan mijn ouders, zussen en schoonfamilie, ik kijk er naar uit en vind het echt heel leuk (en spannend) om te doen. En wat reageren ze allemaal verrast, blij en liefdevol. Ook dit geeft me een positieve boost en ik ben blij dat ik mijn moeder kan bellen wanneer ik me rot voel.

Tip: wil jij ook een dagboekje bijhouden, maar doe je dat liever niet digitaal? Dan zijn de zwangerschapsboekjes van Maan Amsterdam heel leuk. Ook om cadeau te geven trouwens, aan een vriendin die in verwachting is. 

Week 10 – ik voel me eenzaam

Ik werk niet of weinig op kantoor en ben het liefst thuis. Omdat ik me ziek voel en niet lekker in m’n vel zit, ben ik niet graag onder de mensen. Ik ontloop zelfs mijn vriendinnen een beetje. Ik wil gewoon niet liegen en doen alsof er niets aan de hand is, kan mensen voor mijn gevoel niet recht in de ogen aankijken. Dat vind ik lastig, want ik ben normaal een open boek. Maar nu al vertellen dat ik zwanger ben, voelt nog niet goed. Ik besef het zelf nog nauwelijks, zit niet lekker in m’n vel en kan er niet van genieten om het nu al te vertellen. Dus dat komt wel! Maar daardoor voel ik me wel soms wat eenzaam, want iedereen doet voor mijn gevoel leuke dingen. Helemaal op social media (en de Insta-picture-perfect wereld), dat is dan ook een plek waar ik nu liever niet kom. Die blije, sociale kiekjes van anderen dragen absoluut niet bij aan mijn gemoedstoestand. Omdat ik zo veel op de bank lig, heb ik aan het eind van de dag geen bevredigend of voldaan gevoel, voel ik me ellendig en zelfs een beetje down. Ook voel ik me soms ineens heel erg chagrijnig. Ook dat zullen die hormonen wel zijn, maar een leuker mens word ik er niet van. Mijn man heeft het soms zwaar te verduren haha, ik ben veel aan het klagen en zie er in mijn huispak zonder make-up ook niet al te best uit.

Week 11 – vertrouwen in de zwangerschap

We krijgen deze week de tweede echo en zijn opnieuw wat zenuwachtig. Gelukkig is ook hier alles weer goed. De beentjes bewegen zelfs al, zo bijzonder om te zien. We zijn meteen helemaal trots op ons kleine zoontje of dochtertje, dat hij of zij dat nu al – zo ontzettend klein – op eigen kracht kan doen. Ook geven we bloed af voor de nip-test. Vanaf nu groeit mijn vertrouwen in de zwangerschap, dat alles goed is en vertel het langzaam mijn vriendinnen. Vooral aan vriendinnen die al kinderen hebben, vond ik het extra leuk om te vertellen. Sommigen hadden al een vermoeden, voor anderen was het toch een verrassing. Ook begin ik steeds meer te wennen aan de zwangerschap en mijn nieuwe leven, alhoewel de vermoeidheid, hormonen en andere kwaaltjes me nog steeds niet vrolijk laten voelen. Tijdens een voorlichtingsavond kom ik erachter dat het heel normaal is dat vrouwen zich niet altijd vrolijk voelen in de zwangerschap en één top de tien zelfs in een depressie terecht komt. Ook mijn verloskundige stelt me gerust en zegt dat het met mijn levensstijl voordat ik zwanger was (lees: heel veel de hort op, etentjes, borrels, reisjes en events) helemaal niet gek is dat ik moet wennen aan het “zwanger zijn”. Dat stelt me gerust.

 

Week 12 – voelen wat het geslacht wordt?

Soms heb ik het gevoel dat het een meisje wordt. Als ik spontaan aan de baby denk, bijvoorbeeld wanneer ik me afvraag of alles nog goed is, schiet de gedachte van “mijn meisje” een seconde door m’n hoofd. Misschien heb ik stiekem een lichte voorkeur, dat ik het daardoor denk, of komt het omdat ik het echt voel? Meestal voelen vrouwen die zwanger zijn van een meisje zich slecht en misselijk, steelt het meisje de schoonheid, dus daar kon ik me ook wel in vinden. Ook alle ietwat spirituele en sensitive mensen in mijn omgeving hebben het gevoel dat het een meisje wordt. M’n man denkt dat het een meisje wordt vanuit statistisch oogpunt, omdat er om ons heen vooral jongens worden geboren. We gaan het zien.. Een jongen lijkt me ook heel leuk, jongens zijn vaak makkelijk in de omgang, lief voor hun moeder en hebben op latere leeftijd vaak humor. Dus alles is goed!

Week 13 – wachten op uitslag nip-test

Ik kijk er ontzettend naar uit om het babynieuws breed bekend te maken, het zal een hele grote opluchting zijn. Eindelijk kan ik dan volledig mezelf zijn! Ik wil alleen eerst de uitslag van de nip-test binnen hebben, voordat ik het nieuws aan de grote klok hang. Helaas krijgen we de uitslag later binnen dan verwacht, dus word ik elke dag zenuwachtiger. Ik ben echt aan het aftellen, de tijd aan het “uitzitten”. Het voelt goed en alles zal vast gezond zijn, maar toch zorgt dat wachten voor onrust. Stiekem ga ik al wel wat eerste babywinkels in en staar naar de lieve kleertjes. Bizar dat ik straks zo’n kleintje in huis heb, wat zal er veel veranderen.

Week 14 – nieuws bekendmaken & chagrijnig om niets

Yay, de uitslag van de nip-test is binnen en we hebben een goede uitslag. Een enorme last van mijn schouders. Ik zet in de ochtend een bericht op social media en een video waarin ik de zwangerschap bekendmaak (deze kun je hier terugzien). Wat een méga grote opluchting is dat! Met een grote glimlach sta ik ‘s ochtends onder de douche. Ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld! Ook krijg ik ontzettend veel leuke en lieve reacties, die me een grote, positieve boost geven. Daarnaast ben ik over de 3 maanden heen en voel me ineens een stuk beter, energieker en vrolijker. Een wereld van verschil met de maanden hiervoor, ik lijk weer “terug” te zijn. Ook heb ik weer zin om leuke dingen te doen. Geen etentjes, maar wel lunchen, high tea, yoga, winkelen of theater. Whatever, er gewoon weer even uit zijn. Eindelijk kan ik van de zwangerschap genieten en wordt het allemaal wat meer werkelijk.

Eind deze week ben ik in Mauritius voor een persreis. Ik heb mijn energie terug, heerlijk! Helaas is mijn perfectionisme ook terug, waardoor ik soms onnodig stress heb rondom de content die ik moet leveren en dit afreageer op mijn man. Ook ben ik af en toe ontzettend chaggie en geïrriteerd (die hormonen, grrrr) en krijgen we voor het eerst een beetje ruzie. Volledig mijn schuld, omdat ik soms zo’n draak ben. Ook ga ik voor het eerst, na heel lang uitstellen, de sportschool in. Na 3 minuten op de step ben ik hélemaal buiten adem. Dit is heel demotiverend, ik moet alles opnieuw opbouwen. Bizar hoe mijn conditie zo enorm achteruit is gegaan de laatste maanden, nog nooit heb ik me zo niet-fit gevoeld. Ook voel ik me dik, vooral bij mijn benen en billen, want buikje valt nog tegen. Anderen zullen denken “je bent nog hartstikke slank” maar zo voel ik me nu eenmaal. Waarschijnlijk is mijn lijf ook wat slapper geworden omdat ik een lange tijd niet gesport heb. En al dat onbeperkt, ongezond eten doet ook niet veel goeds voor je lijf. Ik beloof mezelf dan ook om minder chocolade en taartjes te eten, maar wél lekker los te gaan met koolhydraten want dat heeft mijn lijf tenslotte nodig. De babybuik lijkt ineens zelfs dunner dan daarvoor, minder opgezet. Wel voel ik steeds vaker gerommel in mijn buik, kleine steekjes aan de zijkanten en in mijn baarmoeder. Een teken dat onze kleine “aan het werk is” zullen we maar denken, veel zorgen maak ik me nu niet meer.

 

Week 15 – een kleine terugval

Nadat ik me een week goed voelde, heb ik nu weer wat slechte momenten. Hoofdpijn, misselijk en weinig energie. Soms voelt het alsof mijn lichaam me terugfluit. Wanneer ik te veel heb gedaan, te veel energie heb gegeven of te druk ben geweest in mijn hoofd. Daarnaast wordt mijn honger naar koolhydraten steeds groter, ik heb ineens zó veel zin in aardappelen. Mijn lijf schreeuw om aardappelpuree, stamppot, ovenschotels en friet, welke aardappelvorm dan ook. Ook wraps, brood en pasta is niet meer weg te denken uit mijn leven, terwijl ik dit voordat ik zwanger was niet tot nauwelijks at. Mijn conditie is nog steeds heel slecht, ik ben snel buiten adem en wat lamlendig. Ook vind ik zwanger zijn over het algemeen, de dingen die je doet en mijn ‘nieuwe, tijdelijke leven’ een tikkeltje saai. Het liefst ga ik borrelen met vriendinnen en uitgebreid uit eten met mijn man, dat was nu eenmaal mijn favoriete vrijetijdsbesteding, en dat kan nu allemaal niet meer. Althans, daar geniet ik nu niet meer van. Maargoed, alles voor een goed doel: een gezond kindje. Wel vind ik mezelf in yoga, heerlijk om wat oefeningen te doen in een rustige setting.

Week 16 – wordt het een jongen of een meisje?

Nog steeds heb ik rare cravings, voornamelijk Hollandse pot. Maar ik kan ook zomaar ineens in de avond mega veel trek krijgen in een stuk kaas of grillworst. Ook heb ik deze week enorme hoofdpijn en een onrustige nachtrust. Restless legs en een rare zenuw in m’n arm wat steeds bonkt ‘s nachts. Daarnaast moet ik gemiddeld 3 keer per nacht plassen. Ik slaap zo’n 4 tot 5 uur per nacht, dus ben erg moe wanneer ik wakker wordt. Later deze week heb ik de oplossing gevonden voor restless legs, door een stuk zeep onder mijn matrashoes te leggen. Het klinkt raar, maar ik heb dit ergens op internet gelezen en vreemd genoeg heb ik sindsdien geen last meer. Ook zijn we opnieuw gepannen voor de echo deze week. Ik voel onze baby nog niet en de laatste echo is al 5 weken geleden, dus ik heb geen idee of alles wel goed is. Het horror-scenario dat het hartje niet meer klopt, houdt je altijd bezig. Tijdens de echo krijgen we te horen wat het geslacht is: 90% kans op meisje. De verloskundige zag het niet meteen goed, door de manier waarop ze lag. Maar na een paar keer ‘schudden’ met mijn heupen ging ze verliggen en zagen we het beter: geen piemel te zien maar wél 3 streepjes, dit ziet eruit als een meisje. Vanaf nu merk ik dat ik nog meer begin te genieten van de zwangerschap, het gaat steeds meer leven. We fantaseren hoe ze eruit ziet en houden nu al van dit kleine mensje. Zo bijzonder! Aan het eind van deze week krijg ik een paar migraine aanvallen, dit heb ik zo’n 3 jaar niet gehad. Zal ook wel met die hormonen te maken hebben. Bah!

 

Week 17 – starten met dingen regelen

We kijken online voorzichtig naar wat namen, ik visualiseer een meisje met lang, donker haar en bruine ogen, dus vind ik een exotische naam wel mooi. Een beetje kort en apart, maar vooral mooi. Voor een bijzonder meisje! We zijn ook veel te laat met kinderopvang regelen, dus we moeten daar nu echt vaart achter zetten. Spijkerbroeken draag ik niet meer, dus het is lastig shoppen. Ik draag vooral jurken en joggingbroeken, die zitten fijn. Sinds maanden heb ik het sporten eindelijk weer opgepakt en dat ging (verrassend genoeg) meteen mega goed! 3 kilometer rennen en krachttraining, een uur lang zat ik er heel lekker in. Mijn conditie en fitheid zijn weer een beetje terug, yes! En ook mijn vrolijkheid is terug. Ik ben nog niet 100% de oude, maar zit zeker op 80%. Daarnaast hebben we deze week voor het eerst samen een kledingstuk voor ons meisje gekocht, een poederroze rompertje met schattig kraagje. Het eerste item mocht m’n man uitzoeken, daarna ga ik zelf los haha.

Wanneer je het einde van dit verhaal hebt gered, respect, het was flink wat leesvoer. Ik hoop dat je het eerste deel van mijn zwangerschapsdagboek leuk vond en misschien wel wat herkenning vindt? Hier vind je een overzicht van alle persoonlijke “mama-gerelateerde artikelen’  Houd de site in de gaten voor deel 2!